Benim Sinemacılarım

Benim Sinemacılarım Kısa Özet

Yılmaz Güney`li, Cüneyt Arkın`lı filmler kadar Ayşecik`li, Ömercik`li, Yumurcak`lı, filmler de büyük ilgi görüyor, mutlu sona hep birlikte seviniliyordu. Ezilen, horlanan, hep ağlayan Ayşecik`in, sevimli Ömercik`in, Afacan`ın, Yumurcak`ın, Sezercik`in yanı sıra o filmlerin iyi, sevimli ve babacan insanları Vahi Öz, Hulusi Kentmen, Necdet Tosun, Sami Hazinses, Suna Pekuysal, Hüseyin Baradan, Cevat Kurtuluş`la da bütünleşirdik. *Bana annemi versin, bütün servet onun olsun. Ben para pul istemiyorum, annemi istiyorum* diyordu Yavrum filminde Ayşecik.

Ayşecik Fakir Prenses filminde de babası o doğmadan ölmüş, mahallede herkesin prenses dediği biridir. Günün birinde prenses olur. O filmde de *ben sevdiğim insanlar arasında yaşayayım da varsın fakir olayım* der.  

Yeşilçam`da filmler bin bir zorluklar, yokluklar içinde, insan emeğine ve *yaratıcılığına* dayanarak yapılıyordu. Bir avuç inançlı sinemacının, yönetmenin ve her biri doğal yetenek olan oyuncuların, sinema emekçilerinin olanaksızlıklar içinde ortaya çıkardıkları filmler, halk tarafından beğeniyle izleniyordu. 70`li yılların ortalarına kadar sürdü bu durum. Sonra büyü bozuldu. Gittikçe daha az film çekilir oldu.