Bir çocuğun hemen yanı başında oturup, kan ter içinde oyununu nasıl aşkla oynadığına bakmalı..Yaşı geçkince bir sanatkarın atölyesine gidip, aşkla dokunduğu bir ağacın nasıl bir esere döndüğünü seyretmeli..Yaşadığımız zamanın, yüreğimizdeki aşkı söküp atma hesaplarına inat, bu kitabın kaleme alınış sürecinin her anına şahit olan biri olarak, rahatlıkla diyebilirim ki; bir türlü kapanmayan yaralara şifa olan reçeteler, tecrübe laboratuvarlarında kelimelere döküldü.Her yeniden ayağa kalkışın yola devam edişin çekirdeği oldu aşk.Yorulduğumuzda bu tatlı reçeteler yetişti imdadımıza. Sevdiklerimizle birlikte büyümenin heyecan dolu dünyasında öğrendik ki,’’Ne zaman ki aşk biter, insan o zaman yorulurmuş.’’
