Yine de Hayat

Sonra annem gelirdi yanıma; neden ağladığımı sorardı. Anlatırdım ona. O bir yandan burnumu silmeye çalışırdı. *Ağlama* derdi, *karıncalar vazgeçmez, yuvalarını yine aynı biçimde yaparlar, üzülme!*

Karşıda *çıkış yok* yazısı ve üşüşüyor karıncalar düşlerime.

Böyle zor zamanlarda bir menekşe hikayem gelir aklıma, bir de o karınca yuvaları. *Yeni doğmuş menekşe yapracıkları kadar olamıyor musun ve karıncalardan utanmıyor musun?* diye sorarım hep kendime.

Çocukluğumuzun, yitireceğimizi hiç bilemediğimiz, düşünemediğimiz o yoksul ama büyülü günlerimizin hikayesidir karınca yuvaları.

Vazgeçmemizin hikayesidir onlar.

Elimde hala yarı yanmış kibrit çöpleri. Dikiyorum karınca yuvalarının yanına.

Ve avazım çıktığı kadar haykırıyorum:

Yinede Hayat!*