Uçan Ağaç

Haksızlıktır bazen anlatmak, harfler sembol kalır bazı duyguları anlatmaya, anlaşılmak  haksızlıktır bazen, yüreğinde büyüyen lokma ağzında bir fısıltı olur avaz avaz bağırırken içinin yokuşları; şehrin yıkılmıştır, lisanın okunamayan, bilinmez bir taş, yağmurun ıslattığı denizler kupkuru. Haksızlıktır bazen konuşmak, uzun uzun trenler geçer zamanın koridorlarında (zaman dediğin hangi kendini bilmezin takvimi )  yaşım asırlar devirmiş, bin yıldır herkese anlattığım terani, zırvalık, artık malumun ezberi ama evet içimde bir aslan devleşti veyahut devrildi… İsyanlar her uzvumda, ilaç acıdır, zehiri sormayın… Tutmayın kuşları, çırpındıkça yaraladıkları kendileri, zaten çırpınabilenlerden de korkarım ben, insan biraz da kendinin delisi. Anlatmak haksızlıktır bazen, kelimeler bencil, çabuk alışılıyor hem her şeye, alışmak duygudan eksilmesi. Zira anlatmayacağım Çoban Kızı Çiçek’i… Çocukluğumun gizli tüneli (Ah! Ucunda hengame.) tırmandığım kayalar, uçaklara inat karıncalar yayalar… Gidemediğim Moğalistan, öldüremediğim düşman. Sormayın neden savaştım ve neden yenildim. Varsayın bir gemiydim, gökten bir kırlangıç tohumlar saçtı toprağıma, çağlardır ormanımda sandal ağaçları, ummanlar rüzgârlarla yollar bir nefeslik umut, her yanım yaprak ve yine her yanım yaşamak, balta izleri tomurcuklarımda, yollarımda çiçek, benim adım bile ÇİÇEK! Haksızlık yanlış yerlere çiçek ekmek, yanlış adrese emek… Haksızlık anlatmaya kalkışmak OYUKSANDAL’IN ÇOBAN KIZIN’I ya da belki bir cümle yetecek ISRARLA İSTEMEK BİR YILDIZI, BAHŞEDİLEN BİR  GÖKYÜZÜNÜ UMURSAMADAN.