Tükendi
Gelince Haber VerKaranlık, korkulduğu kadar acımasız değildi. Sabır, elimden tutup, aralanmış pencereye getirdi beni. Başımı kaldırıp karşıya baktım. Umut sessizce bana gülümsüyordu.
El âlem ne der cümlesini evde bırakıp, başımı dışarı çıkardım. O günden sonra da hep dışarıdayım. Hiç kimse, hayata olan küskünlüğümü fark etmedi bile. Kendimle barışalı, insan içine karışalı çok oldu. Böylesi, benim hayata olan küskünlüğümden daha iyi geldi.
