Son İsyancılar

Son kez baktı gökyüzüne. Ay, ara ara bulutların ardından bir çıkıp bir kayboluyordu. Bir daha ayı göremeyecekti Seyid. Bulutları, yağmurun sesini, insanı ıslatışını... Munzur’un o hırçın akan sesini… Rüzgârın sesini… Dağlardan akıp gelen yaban kekiği kokusunu, dağ keçilerinin ardı sıra dizilerek dağın yamaçlarından yukarıya doğru yürüyüşlerini bir daha göremeyecekti.
Çocukluğu geldi aklına, annesi sanki sesleniyordu ona. “Bizi bırakıp nereye gidiyorsun?” Babası İbrahim Ağa’nın o gür sesi kulaklarında çınladı; atın üzerinde öylece heybetli, tüfeği sırtında... Ne de tatlıydı o çocukluk zamanları.
Boynunu ilmikten içeriye uzattı, kendisini ayarladı, tek ayağını kaldırıp diğer ayağıyla tabureyi itti. Sağa sola doğru birkaç kez sallandı, derken o çatırtı sesini kendisi de duydu. Duyduğu son sesti bu.