Sırlıçeşme

Zaman zaman içinde, mekân mekân içinde. Hem büyü, hem gerçek: Sırlıçeşme.

İstanbul’un ücrasında iki kafadar gencin, Fikret ile Sadık’ın eski çağlardan süzülen hikâyeleri var bu ilk romanda. Bir Türkiye manzarası, öte yandan.

Ayhan Koç *İnsan, kendisini bekleyenlerin umutları kadar yaşıyor,* derken, bir mecburiyeti hatırlatıyor aslında. Bugünden geriye bakarken usta, dünden şimdiye bakarken hevesli bir anlatıcı.

Romandaki incelmiş dil, ironilerdeki ustalık şaşırtıcı. Fikret’in ve Sadık’ın kasaba ile ilişkileri sadece *sıkıntı* ile açıklanabilir mi? Sadece kasaba değil; iletişim, iletişimsizlik, bizatihi dil bir sıkıntıya dönüşüyor. Doğurgan bir sıkıntıya.

Tekrar söylersek, insan kendisini bekleyenlerin umutları kadar mı yaşıyor?

Bir ilk roman ama belli, devamı gelecek. Türkçe, o gelecek olanı bekliyor.