Şevin ile Şirvan

“Bulutlu, soğuk, yağışlı ve çamurlu günlerin ardından yoğun bir nemin hüküm sürdüğü bir bahar günü proletaryanın yatağı kadim İstanbul, mavi-gri renginden koyu bir sise gömülüydü. Sabah güneşi yoğun sisin ardından görünmeden yükseliyor, denizde vapurlar ve gemiler pusuladan şaşmadan limana varıyor, insanlar zamanla yarışarak bir koşuşturmanın içinde akıyordu. Sahildeki kara-beyaz renkli martı sürüsü durmadan bağrışıyor, yeri eşiyor, bir telaşla birbirlerine sokuluyor, bakınıyor ve denize doğru yaklaşıyordu. Güneş epey zaman sonra yoğun koyu sisin içinden parıldayan bir ayna gibi göründü. Güneş göründüğünde sis, şehri, denizi ve göğü hızla terk ederek kuzey yönüne, Karadeniz`e doğru gitmekteydi. Şehir öğlene doğru güneşli, ılık, açık bir havaya sarındı.”
***
Şevin ile Şirvan bir aşk romanıdır. “Onlar için yaşam demek insanlığı ve doğayı sevmek demekti. Onlar için yaşam demek en ufak bir şeyden bile sevinçten yana bir pay çıkarmak demekti.... Onlar yaşam­ları boyunca kötülüğe ve ikiyüzlülüğe karşı durdular. İnsanlık için çalışmayı büyük bir şeref bildiler. Bunun için birbirine sadık kan-koca eştiler, büyük insanlık davası için yılmaz yoldaştılar ve dostluk sofra­sında sevilen arkadaştılar.”