Sevgili Sebe

"Ah bu yalnızlık hissi yok mu, gündüz içinde kaybolduğumuz hayatın kargaşasından, evimize girince anca hissediyoruz birçoğumuz. Aslında o his hep aklımızda, yanı başımızda ama birçoğumuz çoğu zaman görmezden geliyor ve etrafımız ne kadar çok insan kalabalığı olursa bir o kadar da artıyor insanın yalnızlığı. İnsan nefesinden anlasın istiyor bazen içindeki hüznü sonra da “saçmalama, nereden anlayacak, müneccim mi mübarek?” diye de içinden geçirip, belki de teselli arıyor bu düşüncesinde. Sonra da “ama ben nasıl farkına varabiliyorum, gözlerinden nasıl okuyabiliyorum o kişinin derdini, peki neden beni anlayan bir Allah’ın kulu çıkmıyor?” diye defalarca soruyor kendine. Cinsiyetin önemi yok, insan olarak değerlendiriyorum sadece olayları; birçoğumuz yanlış kalplerde takılıp kalıyor, adına da bazen “kader” bazen de “aşk” diyoruz ve olan hep sol yanımıza oluyor. Bunca hengâmenin arasında unutuyoruz onu ve hayata karşı dik duruş sergileyip örtüyoruz üstünü. Adına da güçlü kadın ya da güçlü erkek diyoruz. O örtüyü bir kaldırsalar neler çıkacak ne isyanlar edecek o sol yanımız bir bilsek, bir bilseler... Konuşan bir insanı herkes duyar. Asıl marifet, bir insanı suskunluğundan duyup, anlayıp sessizliğinden bulmak, evet bulmak diyorum çünkü kendi sessizliğinde kaybolmuş ve hiç bulunmak istemeyen insanlar en çok bulunmayı arzu edenlerdir ve o sessizliğinde hiç anlaşılamamış ve bulunamamış olmanın derin bir çığlığı yatar."