Şermin

Ah şimdi ne olurdu nergis kokan diyarlarda, nergis kokulusunun yanında olsaydı. Anlatsa, anlatsa içinde tuttuklarını, anlattıkça ağlasa, ağladıkça anlatsa… Ona, onu ne kadar çok sevdiğini söylese, ah bir söyleyebilse! Onsuz sol yanının hep bir eksik, ezik kaldığını, acıyıp yandığını dese. O yokken yapamam dediği ne varsa yaptığını,
alışamam dediği ne varsa alıştığını, ama bir tek onun yokluğuna alışamadığını söylese. Utanmadan, usanmadan! Haykırsa onu ne kadar çok sevdiğini tüm dünyaya. Dese, “Kimilerinin varlığı yakar, kimilerinin yokluğu, beni de en çok senin yokluğun yaktı nergis kokulum!” Öylece gözlerini kapasa ve mis kokulu annesinin
koynunda uyansa. Ah keşke! Kötü hastalıktan yatan, kurtulup kurtulamayacağı belirsiz bir kadın. Onun hiç
görmediği, tanımadığı, gönlü herkese uzak kız kardeşi. İkisi de kendi paylarına düşenleri yaşamışlardı ama ötekinin acısından habersizdiler. Ve onların, ikisine de annelik yapamamış, hayatı zorluklar ve evlatlarının acısıyla geçmiş, onları sevebilmek için yanıp tutuşan anneleri.

Üç kadının hikâyesi.
Üç yaranın hikâyesi.
Üç yaralının hikâyesi.
Ve gün geldi, birbirlerini yaralarından tanıdılar, birbirlerini yaraları kadar anladılar.