Reyhan

Ah Reyhan! Üşüdüğünde üşüdüm. Canın yandığında içimde depremler oldu. Ah!
Geceleri uykusu kaçtığında Reyhan’ın, üzerine uyku diye örttüm ruhumu.
Gündüzleri rüzgâr estiğinde saçlarına, üşümesin diye dualar ettim.
Size yemin ederim ki ilk günde söylediğim ne varsa son günüme kadar aynı sevdim. Arttım da azalmadım. Yandım da kül olmadım. Parçalandım da her bir zerrem ile sevdim. Bütünlendim de benliğimin tümüyle sevdim. Yalan yok, ben Reyhan’ı Allah için sevdim.
Üzerine tir tir titrediğim bir beyaz lale, Hakk’a yürüyen yolda ışığımdı. Kokusu cennetten çıkmış, elleri ruhumdaki yangının tek çaresiydi.
Çaresiz kaldım.
Ah! Bir ah, içimde bin çığa dönüştü.