Pavyon - Ben Omuyum

Ben Gönül Demir. 
Karanlığın içinde kaybolmadım, onunla konuştum. Gömüldüm sandılar, oysa dikilmişim. Toprakla buluştuğum yerde, kelimelerim filizlendi. Acı, benim mürekkebim oldu. Kırıldığım yerlerden ışık sızdı; oradan yazdım. 
Ben insanım; düşen, yanan, dirilen bir kalp. Yazdıkça kendimi buldum, sustukça çoğaldım. Kelimelerim bazen dua, bazen lanet; ama her biri, varoluşun içinden süzülen hakikatin sesi. 
Görünmeyen dünyalar bana sırlarını fısıldadı. Ruhun gözle değil, kalple gördüğünü öğrendim. Şimdi her satırım, görünmeyene atılmış bir adım. 
Ben Gönül Demir; acıdan yaratılmış bir mucizeyim. Ve Amelie Faustus’un kalemiyle yazıyorum:  Karanlığa bakarken ışığı unutmayanların diliyle. 
Sana bu yazıları içimde çocuklarına sahip çıkmayanonların hayatları ve gelecekleri ile ilgilenmeyen anne ve babalara duyduğum büyük bir öfke ile yazıyorum. 
Seni tanıdığım günden bu yana Sekiz yaşlarında bir kız çocuğunun etrafına şaşkınlık, korku ve güvensizlik duygusu ile bakan gözlerini yine senin çaresizliğin içinde umut arayan sorularını onlara gözlerim den yaşlar akarak izledim. 
Yaşamak zorunda kaldığın sorular ben o muyum? O mu ben? Kabullendiğin o ben(miy)im?