Tükendi
Gelince Haber VerMarif Öğretmen, mesleğini aşk derecesinde seviyordu. Gecesi ve gündüzü daima bir şeyler verme, yeni şeyler öğretme, onlara yeni ufuklar açma düşüyle meşguldü. Şakakları zonklarcasına özveride bulunuyor, karşılık beklemeksizin fedakârlık konusunda herkesten önce davranıyordu. Her zaman sabırlı ve anlayışlı idi. Kendisine güven duyulan kişiydi. Bilgi ve tecrübelerini öğrencilerine anlatarak, onları hayata, geleceğe hazırlıyordu. Öğrencilerine eşya ve hadiselere doğru yönden baktırarak hakikate, gerçeğe gözlerini açıyor, konuşması ve tavrıyla onlara her zaman ümit kaynağı oluyordu. Bilgiyi doğrudan aktarmaktan ziyade, sorduğu sorularla onların merak duygusunu geliştirerek bilgiye götürecek yolları ve metotları gösteriyor, bilgiyi istimal edecekleri alanlara kapı aralıyordu.
Her yıl papağan misali aynı şeyleri anlatmak yerine öğrettiklerine yeni bilgiler ekleyerek, yeri geldiğinde yaşadığı çevreden örnekler sunarak, konuları günümüzün dünyasına yaklaştırarak, yeni gelişmiş öğretim metotlarını kullanarak öğrencilerinin huzuruna hazırlıklı çıkıyor, dersleri daha canlı ve neşeli hâle getirmeye çalışıyordu. Mevlana bir şiirinde şöyle diyor: "Ne kadar şey varsa hepsi düne ait cancağızım. Şimdi yeni şeyler söylemek lazım.” Bediüzzaman da şöyle der: “Eski hâl muhal, ya yeni hâl ya da izmihlal.” Ona göre yeni şeyler söyleyemeyen öğretmen, dünde kalır ve unutulur gider. Öğretmen dünya gerçeklerini, çevre şartlarını nazara almadan ders anlatıyor ise anlattıkları çocukların hafızlarında yer edinemeyecek, suya yazılan yazı misali kaybolup gidecektir. Çağı geriden takip eden öğretmen, yeni çağın nesline bir şey veremez ve kendini dinletemez.
