Lucky

Sezgin Kaymaz’ın, kendi okurunu edinmesini sagˆlayan ve yeni kus¸ak yazarlarda fazla rastlanmayan hasletleri var. I·nsanları, o¨zellikle kaderin sillesini yemis¸ olanları, as¸agˆıdakileri, kaybedenleri iyi tanıyor. Mistik olmayan, bir bakıma o “insan iyiligˆini” cisimles¸tiren bir gerc¸eku¨stu¨ fanteziye dayanıyor c¸ogˆunlukla romanlarının kurgusu. Lucky, Sezgin Kaymaz romanının bu¨tu¨n bu hasletlerinin hakkını veriyor. Yine c¸ok iyi is¸lenmis¸ insan manzaraları sunuyor. Pek de “muteber” sayılmayan insanların ic¸ du¨nyasını ve ilis¸kilerini gerc¸ekc¸i ve egˆlenceli bir muhabbetle aktarıyor. Yardımcı rollerde: Cinayet kariyerli bir o¨zel s¸ofo¨r, kaknem kayınvalide, sinek kadar mide bulandırıcı bir kayınc¸o... Ama bas¸rolde bambas¸ka “birisi” var: Bir ko¨pek! Simsiyah bir doberman. Kayıs¸ gibi siyah, insan canlısı, mu¨danaasız, ku¨stah ama tanıyanın yu¨regˆine sokmak isteyecek kadar sevdigˆi kocaman bir doberman. Bir kız-ko¨pek, bir s¸ıllık. Lucky, konus¸uyor, eyliyor, insanları bulus¸turuyor, onların go¨zu¨nu¨ ac¸ıyor, kaderlerini degˆis¸tiriyor. Sezgin Kaymaz’ın bu romanındaki gerc¸eku¨stu¨ o¨gˆe, insanu¨stu¨ (pardon, ko¨peku¨stu¨!) melekeler tas¸ıyan bu ko¨pek. Romanın o¨ncekilerden bir farkı ise, gerc¸eku¨stu¨-fantastik o¨gˆenin (haydi Sezgin Kaymaz tiplerinden biri gibi konus¸alım:) “tabak gibi” as¸ika^r degˆil, belirsizles¸mis¸, hayal-meyal, hatta “normal kars¸ılanabilir” tarzda olması.