Kirli Beyaz Yaka

        Ofis masalarının düzeninde, toplantı odalarının sessizliğinde, kurumsal dillerin büyük boşluğunda gizlenen kırılganlık, yalnızlık ve ironi...
        Her sabah işe istifa etme hayalleriyle giden, toplantılarda takılan maskelerin ardını gören, kahve molalarındaki diyalogların çaresizliğinde sıkışan, kirli beyaz yakadan ölü beyaz yakaya dönüşen hayatların hikâyeleri...
       Kirli Beyaz Yaka’da modern zamanların daimi pandemisi sayılabilecek kurumsal hayat ironisiyle boğuluyoruz. Banu Burak’ın ironik diliyle beyaz yakalılığın ofisten dışarı nasıl taştığına şahit oluyoruz. Hayatın kurumsallaşmasının ve sıkışmışlığın; binaların dışına, doğaya sızdığını, “kapatılmışlık”ın yavaşça kendilik hesaplaşmasına evrildiğini görüyoruz.
        Gerçekle hayal, yaşamla ölüm, aşkla iş; kurumsallaşmış bir hayatta, hiç bitmeyen bir pandemide nasıl yaşanır?