İzmarit

HER KALP KIRILIR, DEDİ.
SENİNKİ HARİÇ.
BENİM KALBİM TUZLA BUZ OLDU.
İŞTE, HİKÂYEMİZİN BAŞINDAYIZ.
DİNLE, İNSANLAR HAYAT HİKÂYELERİNİ ANLATIRLAR BAŞKALARINA.
BEN, SANA NASIL ÖLDÜGÜMÜ ANLATACAĞIM.

Kutay Harmanlı, hayatı boyunca biri tarafından sevilebileceğine olan inancını yitirmiş bir gençtir. O soğuk, asi ve hırçın görüntüsünün aksine içinde sevilmediği için hayata kırgın bir çocuk vardır ve bir gece ansızın bilgisayar ekranına düşen bir bildirimle bugüne dek hiçbir yerde rastlamadığı bir hisse rastlar; sevgiye.

Herkesten gizlice yazılarını paylaştığı blog hesabına gelen bu bildirimin sahibi, hem onun insanlardan gizlediği Kibrit kimliğini bilen tek kişi hem de ona deliler gibi âşık olan bir hayalperestten başkası değildir:

Kutay o gece, o bildirimi umursamadan uykusuna dalarken günün birinde onun için uykularından olacağını bilmez. Rüyalarında onu görmek için uyku ilaçlarına sığınır hale geleceğini bilmez.

İzmarit, Kibrit’in içtiği sigara izmaritlerini toplayarak bir kutuda saklarken ondan çalınan nefesleri de saklayabileceğini sanar. Altı yaşında içine düştüğü döngüden kendini kurtarabileceğini ve bu defa kendi sonunu kendisinin yazabileceğini umar. Ancak hayatın bu iki kırgın insan için daha önce hiç yaşanmamış olanından son bir sayfası daha vardır.

“Ask… Delilik bana göre. Deli olması lazım bir insanın bir insanı sevmesi için.”