Hüzün Adrese Gelir

Hüzün, anlatılmaz bir tadın adıdır Anadolu’da. Biber acısı gibi… Yakan, sızlatan, terleten; sonra da özge bir lezzet, garip bir rahatlık veren…

*Melâl* ve *hüzün* her dem *âşina* olduğumuz iki özel duygudur. Bir şahin pençesi gibi oyar içimizi sevgilinin mahzun bakışı. *Melâli bilmeyen nesle âşina değiliz* der Yahya Kemal. Öylesine ruhumuza işlemiştir hüzün ve melâl nesiller boyu…

Bakışlarımız hüzünlü, türkülerimiz hüzünlü, öykülerimiz hüzünlüdür… Okuyan hüzünlüdür, yazan hüzünlüdür; bağlama hüzünlüdür, ozan hüzünlüdür; bahar hüzünlüdür, hazan hüzünlüdür… Ezelîdir hüzne âşinalığımız bizim…

*Bir seher vaktinde indim bağlara/ Öter şeyda bülbül gül yârelenir…* (Âşık Daimi)

Dedim ki bülbül-i şeydaya; *Hazır rastlamışken sana, şöyle hüzünle bir çile ki, melâli anlayıp mahzun olalım…*

Güldü bülbül-i şeyda. Gülüşü hüzünlüydü…

*Yetmez mi musâb olduğun bunca devâhi?* dedi. *Neşeyi koydunsa bul, sevinç sahrada serap… Yürü git işine bre akılsız adam! Hüzün adrese gelir…*