Dünyanın Güzelliği

1996 yılında Sanat ve Edebiyat Şövalyesi nişanına (Chevalier des Arts et des Lettres) değer görülen Arjantinli yazar Héctor Tizón’un eserleri, Latin Amerika romanının coşku ve barok estetikle özdeş olmak zorunda olmadığını güçlü bir biçimde hatırlatır. Tizón, hiçbir nitelik kaybına uğramadan, en küçük suskunluğun bile ağırlık taşıdığı yalın bir olay örgüsünün ve sade bir yazımın da romanı var edebileceğini gösterir. Yirmili yaşlarında bir arıcı, genç Laura’ya âşık olur ve kısa sürede evlenirler. Arıcı içe dönük ve suskundur; Laura ise neşeli, hareketli ve bazen sanki başka bir şeyin özlemini çekercesine hüzünlü. Zaman geçer ve beklenmedik bir olay, arıcıyı doğduğu evden koparıp Homer’in Odysseiasını anımsatan yirmi yıllık bir yolculuğa savurur. Ancak Homeros’un kahramanını öven destanının aksine, Dünyanın Güzelliği isimsiz bir adamın yavaş, derin dönüşümünü anlatır: Issız bir dünyaya bırakılmış, teselliyi yalnız doğada ve bellekte bulan bir insanın hikâyesini. Arıtılmış dili, sakin ve ölçülü tonu, dünyanın ritmiyle soluk alan anlatımı, eleştirmenlerin Héctor Tizón’u İspanyolca yazan en önemli yazarlardan biri saymasının başlıca nedenidir.