Divaneler Divanı

Divaneler Divanı Kısa Özet

“Ne kadar çoksa koyunun sürüsü, yeter ona çobanın birisi...”
“Bu dünyada kendi ayaklarınla yürüyeceksin. Bazen yol sana yürüyecek bazen sen yola... Başkasının ayaklarıyla yol yürünmez. O ayakları bırak
dedikleri zaman, sonra kendi ayaklarını bulamazsın.”
Bu söz orada bulunan herkesin hoşuna gitti ve yüzlerinde bir gülümseme rüzgârı esti. Igor, tekrar yanındakilerle kulaktan kulağa konuştu.
Sonra bana döndü.
“Son olarak soruyorum ... Savcı hangi dine mensup ? ”
“Efendim, onu da bilmiyorum. Papaz, Haham, Budist Rahib farketmiyor... Her milletten insanlarla düşüp kalkan bir adam. Bu kadar zıt insanları bir arada tutan bağlılık ve yapı neydi, orasını ben de anlayamadım.
Sözümün doğruluğunun ispatı da kayıtlara bakarsanız görürsünüz ki beni
bu hastaneye getiren Rafael, bir Yahudidir. Onu da Savcı’nın yanında tanıdım. O’da, onun adamıydı Efendim.” dedim.
Baştabib Igor’un kafası allak bullak olmuştu. Yanındakilere bakarak
somurttu, sonra birden kahkaha atarak güldü. Diğerleri ise ona tuhaf tuhaf
bakıyorlardı.
Igor, derin bir nefes alarak gözlerimin içine baktı. “Son soru…” dedi.
“İki kelimeyle bize bu adamı anlat desek, ne derdin?”
“Efendim. Savcı, hayatın tarz verdiği değil, hayata tarz veren biriydi.
Ama onun tarzı buydu.
Yani kısaca şöyle söyleyeyim: Savcı hem camiye hem kiliseye mum
satan bir adamdı.”
Bu mecliste ilim irfan güzel şeydir de...
Sen sen ol, cehaleti asla elden bırakma.
Petrop Tımarhanesi…