Tükendi
Gelince Haber VerYarı saydam bir zarfta sunulmuş bakışları, gözleri için geçmişin tozlu ve başlara ince bir ağ halinde iniveren örüğmceklerin yuva yaptığı kapıları aralar gibi çekingen, tutuktu. Tıpkı tarihin çürüttüğü kişiler gibi; solan bir mevsim görüntüsünün içinden geçiyordu. Kopkoyu bir dehlizde, boynuna dolanana tüm iplerden kurtulmanın yakıcı arzusuyla, ısrarcı başkaldırışları yokluyordu.
Kayboluyordu şüphesiz. Sert bir duruşun ardında sürekli dağılan, parçalanan, savrulan; sonra yeniden kendini bulan ve kendini yenileyen bir ruh vardı. Onu hiçbir şey durduramazdı; fakat her şey kırabilir, dağıtabilirdi.
