Davalı

Edebiyat eserlerinin sinemaya uyarlanması çoğunlukla sorunlu olmuştur. Orson Welles`in "Dava"sı bu zorluğu aşabilmiş en çarpıcı örneklerden biridir. Welles Kafka`nın romanını sinema için salt bir edebi malzeme olarak görmemiş, metni kendi dilinde, hareketli imgelerle yeniden yazmaya girişmiştir. Welles`in "Dava" ile bir davası olduğu açıktır. Nasıl işlediğini kestiremediğimiz "Yargı" karşısında, o da her birimiz gibi "davalı"dır: "Suçum benden önce vardı."

Üçüncüsünü düzenlediğimiz "Deleuze ve Sinema" başlıklı etkinlik çerçevesinde gösterilen Welles`in filmi üzerine Enis Batur bu kapanmayan "dava"yı yeniden ele alan kısa bir metin kaleme aldı. Romandan filme, Kafka`dan, arada Max Brod`dan geçerek, Welles`e uzanan süreç şu sorunun etrafında düğümlenmiş hep: Joseph K.`yı (beni) ne ile suçluyorsunuz?

*Sayısız daktilo makinasının tuşlarından doğan uğultunun arasından geçen Josef K., kendi tutanağına doğru sürüklenir. İşleyip işlemediğini bilmediği, bilemeyeceği suçu iplerine dolandığı ağın merkezinde işlenmektedir.*

Bir koridor daha.