Bu Toprağın İnsanları

Bu Toprağın İnsanları Kısa Özet

Her *okul* sözü geçtiğinde Hayriye’nin düşleri, hayal kırıklıkları, hüzünleri, yarım kalmış yerleri depreşiyor; çoğu kez yeniden hayata başlarmış gibi düşünüyor kendini, kısmetse Ayşe’yi okutacaklar; yeter ki Ayşe bunu istesin, kendi merak versin okumaya; hayalleri en güzel çiçekleri açsın. Bu arada kendini herhangi bir zamanda, herhangi bir okulda görüyor, kendisi arka sıralarda oturtuyor ya, Hasan’ın yanına gidip güya anlamadığı bir *cebir* işleminin nasıl çözüleceğini ona soruyor, saçlarını Hasan’ın yüzüne değdiriyor. Aaa, ne utangaç çocuk, yüzü al-al oluyor, sesi öyle titriyor ki, anla anlayabilirsen; zaten umurunda değil ne dediği, o heyecanı yetiyor kendisine, yüreğinin vuruşlarını duyuyor göğüslerinin altında; tamam, işte bu, diyor… Kalemi eline verirken eline dokunuyor parmakları, ah, o ne heyecan; canım, ben bu çocuğu seviyorum işte; size ne oluyor…