Blues

Yaşam denen serbest düşüşte herkes tutunur bir şeylere: Filmlere, şiirlere, aşka ve savaşa…Yara alınca el değiştiririz. Kimimiz düşer bu değişmece esnasında. Orası 0 noktası. Onca yol kat etmişken üstelik.

*Aynı yollardan geçmeyeceğim* ler, *Uzatılan eli tutmayacağım* lar burada başlar. Kılıfını değiştiren bir yılan gibi bir başka akiste yinelerken kendimizi birikir ve çukurlara dolarız.

İnsan kurumaz mı kendi çukurunda?

Kururdu elbet; Evrende aşkın ve acının kapladığı yer beşerden büyük olmasa…

Öyleyse ses, renk ve ahenge kulak vererek bir yalnızlığı çoğullaştıralım.