Tükendi
Gelince Haber VerKendim ne kadar nasiplendim bilmiyorum ama hiç olmazsa bu nitelikte, o konumda bulunanlarla geçti meslek hayatım. Onların heyecanlarına, hayretlerine, kendilerini gerçekleştirme esnasındaki coşku ve mutluluklarına şahit oldum. Kendime gelince... Çalışıyorum, oldu olmadı derken iş hayatının o bazı talihsizliklerinden uzak kalıp “kötü ile konup göçücü” olmamama vesile olduklarına inanıyorum. Emeklilikten sonra hayatın beni acıların ve üzüntülerin dışında bıraktığını fark ettim. Önce inanamasam da çok geçmeden bunu da mesleğime borçlu olduğumu anladım.
Ders notu deyip geçmeyin. Bunlar hayatımın en önemli parçasıydı. Onlar olmasa vakit geçiremeyeceğim gibi hayata da bağlanamazdım. Öğrenciliğimde hayattan bıktığım, bunaldığım anlarda kendime bir “katık” yaptım onları. Dayanamaz hale geldiğimde tekrar tekrar temize geçerek arınabildim. Hocalarımın -istisnası yoktur- bilgi
ve becerileri, görgü ve şefkatleri gönlümü açtı. Bu mesleğe onlar sayesinde sahip olabildim. Kötü bir söz işitmedim. İmalı bir davranışa rastlamadım. Bu hatıratı da tuttuğum o ders notları ve hocalarımın bilgi ve görgüleri sayesinde yazabildim.
