Benim Suretlerim Var

Mutlu mu öldü o ihtiyar? Bir şeylerden, birçok şeyden kurtulduğunu, sırtında bir kambur gibi taşıdığını söylediği düşlerinden kurtulduğunu düşünerek gülümsedi mi son nefesinde? Karısına sormayı çok isterdim. Fakat “Ölürken yanında değildim.” diyormuş kadın. Ölürken yanında biri olmalı insanın. Ölürken gözlerine huzurla bakabileceği biri. Ölürken ellerini tutan biri…
Kirpiklerin bombozdu, güneş ışığında görünmez olurdu biliyorsun. O tuhaf kalemlerle kirpiklerini kalınlaştırır, koyulaştırırdın da ancak gözükürlerdi. Başucumda dursan ölürken, ellerimi tutsan ben yine de kirpiklerinin bozarmasına mı dikkat ederdim acaba diye düşündüm nedense… “Yolun açık olsun.” Sana bunu demek isterdim ve senin, ölürken bana bunu söylemeni. Ölümden sonraki yolculuk ne ki? Ne kadar uzundur ve kaç zaman sürer? Nereye varılır? Yazılanlar, söylenenler ya tamamen sembolden ibaretse, ya bambaşka bir dünyaya uyanacaksak? Geri gelip kime hesap sorabiliriz ki? Fakat yine de mesut ölmek istiyor insan. Mesut yaşamak istediği gibi. Ama ölürken mesut olma isteği, mesut yaşama isteğini aşıyor yine de. Yahut bana öyle geliyor.