Armağan

Ey şair!

Yine hangi olmazın peşindesin?

Gururdan kürkü giy üstüne,

Silkelen cepleri delik çocuk.

Bak, büyüyorsun, cücelik vakti geçti artık.

Kalbinin vitrininden çıkart seni üzenleri.

Gözünde büyütme bu kadar tutunma, bırak yaratılmışları.

Onlardaki iki göz iki kulak sende yok mu sanki.

Gittikçe ağırlaşıyor hiçlik duygusu.

Ağzından topuklarına kadar dolusun.

Tutma içinde, bağır, çağır, küfret…

Ey şair!

Koş koş nereye kadar?

Otur bir taşın üstüne dinlen.

Sen herkese yetişemezsin ki…