Altın Yele

Bukursi’nin yüzüne mâni olamadığı bir gülümseme yerleşmişti. 
Her şeye rağmen çocuk olmak böyleydi. Bir anda unutuluverirdi. Dünleri, bugünleri ve yarınları yoktu. Sadece yaşıyor oldukları zamanın kısacık bir anı vardı ellerinde. 
Çocuklar yetişkinler gibi faydacı düşünmezlerdi. Rüzgâr istemedikleri yönde estiği zaman darılırdı küçük gönülleri. Tüm karmaşanın ortasında, bir kuşun kanat çırpışından mutluluk duyarlardı.
Çocuklar mutlu olmak veya üzülmek için bir nedene ihtiyaç duymazdı. Mutlu oldukları için yüzleri güler, üzüldükleri için ağlarlardı. Yetişkinlerin mutluluğu veya gözyaşları gibi hesaplı değildi tüm bunlar.
İşte Bukursi tüm bu acısına rağmen, ansızın bir mutluluğa kavuşmuştu.