Adatepe Öyküleri

Bir gün yollar beni Adatepe’ye götürdüğünde bir arayışın
içindeydim fakat neyi, nerede aradığımı bilmiyordum.
Deniz kıyısından ayrılan toprak yol tepelere doğru
kıvrılarak çıkıyordu. Biraz sonra deniz boyunca uzanan
karayolu da, denizin kendisi de gözden kayboldu.
Kendimi âlemi seyretmek için yükseklere çıkan dervişe
benzettim. ...
 Önceleri dışarıdan gelmiş bir yabancı olarak yaşadığım
bu köy aslında deniz kıyısındaki toprak yola saptığımda
beni içine çekmişti. Adatepe’de köy kahvesine gittiğim
ilk akşam bir yanımla kendimi bu köye ait hissettim. ...
 Adatepe köylüleri ne beni kendilerinden saydılar ne de
köye gelip geçen yabancılarla bir tuttular. İlk günden
itibaren sofralarını ve yüreklerini paylaşmaktan geri
durmadılar. ...
 Anlatılanlanın ne kadarı gerçekti, ne kadarı gerçeğin
kafalarında yeniden biçimlenmesiydi bilemedim, zaten
bilmek peşinde de olmadım. Geçmis zamanların derin
izlerini taşıyan bu köyde yaşarken gerçek ile sanal
arasındaki sınırı anlamaya hiç çaba göstermedim. Sınırın
bazen bir yüzünde kaldım, bazen ötesinde. ...
 Günün birinde yolunuz Adatepe köyüne düşerse, köyün
sokaklarında dolaşırken ya da köydeki kahvelerden
birinde oturup bulabildiğiniz köylülerle konuşursanız,
sizin de payınıza bambaşka öyküler düşebilir.