Tükendi
Gelince Haber VerKaranlıkta yalnız kalan Walter, hala uyuyamıyordu.
Kısa hayatında, daha önce hiç yalnız uyumamıştı.
Jem veya Ken, her zaman yanında olurdu; rahatlatıcıydı bu.
Soluk ay ışığı içeri girdiğinde, küçük oda loş bir şekilde göründü ama neredeyse, karanlıktan daha kötüydü.
Yatağının dibindeki duvardaki bir resim ona bakıyor gibiydi.
Resimler, ay ışığında her zaman çok farklı görünüyordu.
Onlarda, gün ışığından hiç şüphe duymadığınız şeyler görürdünüz.
Uzun dantel perdeler, pencerenin her iki yanında ağlayan uzun ince kadınlara benziyordu.
Evden sesler geliyordu.
Gıcırtılar, iç çekmeler, fısıltılar..
Duvar kağıdındaki kuşların canlanıp gözlerini ayırmaya hazırlandığını varsaydı.
Walter`ı ürkütücü bir korku aniden ele geçirdi ve sonra büyük bir korku diğerlerini sürgün etti.
Annesi hastaydı.
Opal, bunun doğru olduğunu söylediği için buna inanmak zorundaydı.
Belki de annesi ölüyordu!
Belki de annesi ölmüştü!
Eve gittiğinde artık annesi olmayacaktı.
Walter, Ingleside`ı Anne`siz görürdü!
