- Ürün Özellikleri
-
Kut`ül Amare Kısa Özet
Türk Milleti’nin şan ve şerefle dolu mücadele tarihinin en önemli zaferlerinden birisi de hiç şüphe yoktur ki, Kut’ül Amare zaferidir. Hindistan yolunu emniyete almak ve petrol bölgelerini kontrol edebilmek için, İngiltere Osmanlı Devletine savaş ilan eder etmez Basra körfezinden Irak topraklarına asker çıkardı. Bölgede bulunan Osmanlı kuvvetleri şiddetle karşı koydu. Fakat, üstün silah ve teçhizat ile saldıran İngilizler, Osmanlı kuvvetlerini geri çekilmeye mecbur ettiler. Genelkurmay Başkanlığı ve harbiye nazırı Enver Paşa, bölgeye destek amacı ile, Teşkilat-ı Mahsusa başkanı Yarbay Süleyman Bey’i ve çok iyi yetiştirilmiş * Osmancık Taburu*nu gönderdi.
Çok başarılı savaşlar yapan Süleyman Askeri Bey, iki bacağından yaralanarak savaşları sedye içinde yönetirken düşman eline geçmemek ve alınan yenilgiyi hazmedemediği için intihar etti. Yerine, daha sonra Kurtuluş Savaşı’mızda ordu komutanlığı yapacak olan Sakallı Nurettin Paşa atandı. Nurettin Paşa’ya destek olarak da, o sırada Kafkas Cephesi’nde bulunan Halil Paşa, birliği ile birlikte Irak Cephesi’ne gönderildi.
Kut’ül Amare Zaferi Halil Paşa’nın, üzerinde güneş batmayan imparatorluğun yenilmez denilen ordularını bir biri peşi sıra yenilgiye uğratmasından sonra Kut kasabasındaki İngiliz Birliklerinin teslim olması üzerine kazanılmış bir zaferdir. Kut’ül Amare Zaferi; Malazgirt Zaferi, Mohaç Zaferi, Çaldıran Zaferi gibi meydan savaşı verilerek kazanılmış bir zafer değildir. Bir kuşatma savaşının zaferidir. Bu büyük zafere nasıl ulaşıldığını, nasıl mücadeleler verildiğini, sabrın ve azmin nelere kadir olduğunu anlamak isteyenler bu kitabı okumalıdır.
Cumhuriyet döneminde uzun yıllar bayram olarak kutlanan bu muhteşem zafer, ne yazık ki, 1952 yılından itibaren zafer bayramlarımız içinden çıkarılmış ve unutturulmuştur. Bunun sebeplerini, kimlerin bu işe müdahil olduğunu, niçin böyle yapıldığını bulacağınız kitabımızı, bu muhteşem zaferi unutturmak isteyenlerin inadına, Türk milletine armağan etmenin mutluluğunu yaşıyoruz. Ne Mutlu Türk’üm Diyene…
-
2. Hamur