Deliliğe Övgü

Delilik, yani Stultitia bütün Rönesans ve Reform döneminin en çapraşık meftumlarından birisi oldu. Alegoriler sayesinde bütün diğer duygu ve *ethos* tarzlarından, başka bir deyişle mesela Öfke’den, Cürüm’den, Tutku’dan Sevinç’ten çok farklı bir şekilde ilk kez toplumların bir sorunu olarak ortaya çıkıyordu. Foucault’nun deyişiyle Büyük Kapatma’nın öncelerindeyiz ve *deliye verilen sözün*, yani delinin bir nevi *köyün delisi* olarak hikmetler savurabildiği bir dünyanın ve zamanın son demlerindeyiz. Hayata dair edilecek sözlerin büyük bir kısmı delicedir ve *asıl delilik* günlük hayatta gittikçe yaygınlaşmakta olan katı olan her şeyi buharlaştıran deliliklerin tümünden çok daha bilgece ve ustaca kendi dünyasını ve alayını kurabilecektir.